Μαμά γερνάω... - Τάνια Τσανακλίδου

Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω, τα βάζω στη σακούλα και στα φέρνω...
Ρωτάς για την καριέρα μου τη νύχτα και τη μέρα μου και γω να σου μιλάω καταφέρνω.
Και σκέφτομαι που πίνω κόκα-κόλα... Για να'ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα.
Κι ανοίγω το ψυγείο σου το ela και το αντίο σου ζητούσε στη ζωή μου πάνω απ'όλα.
Μαμά, πεινάω, μαμά...
Φοβάμαι, μαμά...
Γερνάω, μαμά...
Και τρέμω να'μαι αυτό, που χρόνια ανησυχείς... Ωραία, νέα κι ατυχής...
Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα, να ξέρεις πως σου τα'χω φυλαγμένα.
Και τέλειωσα με άριστα, αλλά δεν έχω ευχάριστα, μαμά. Όλα στον κόσμο είναι γραμμένα...
Σαράντα καλοκαίρια και χειμώνες, τις άγριες σου φέρνουν ανεμόνες.
Και κοίτα ένα μυστήριο του κόσμου, το κριτήριο πως μοιάζουμε, μου λέει, σα δυο σταγόνες...
Μαμά, πεινάω, μαμά...
Φοβάμαι, μαμά...
Γερνάω, μαμά...
Και τρέμω να'μαι αυτό, που χρόνια ανησυχείς... Ωραία, νέα κι ατυχής...

Υ.Γ. Για σένα, μανούλα μου. Για σένα που δεν είσαι πλέον Πάντα εδώ δίπλα μου για να με «φροντίσεις». Όπως παλιά που παίζαμε με τις τσιχλόφουσκες, που κάναμε πάρτυ με νερωμένη κόκα-κόλα στο σαλόνι και χορεύαμε σαν τρελαμένες… Θυμάσαι, ε;

Κι εγώ... Πάντα!