Οι φίλοι - Χάρις Αλεξίου

Πρόσεχε, πρόσεχε, παιδί μου, πώς μιλάς
και προπαντώς σε μας που σ'αγαπάμε!
Δυο φιλαράκια έκανες και θέλεις να τα φας,
αφού όταν το σκας αλλού κοιτάμε.
Πρόσεχε, πρόσεχε, παιδί μου, πώς μιλάς
και προπαντώς σε μας που σ'αγαπάμε!

Τους φίλους τους διαλέγουμε, γι'αυτό δεν τους παιδεύουμε,

τα μυστικά μας λέμε.
Και μεις ερωτευτήκαμε, αλλά δεν τρελαθήκαμε. Τους φίλους δεν τους καίμε...
Και μείς ερωτευτήκαμε αλλά δεν τρελαθήκαμε.

Τους Φίλους μας δεν καίμε!

Μίλα μας, μίλα μας, γιατί μας αγαπάς.
Τι κρύβεσαι από εμάς κι απ'τη σκιά σου;
Δυο φιλαράκια έκανες και θέλεις να τα φας.
Για πρόσεξε μην έρθει κι η σειρά σου...
Μίλα μας, μίλα μας, γιατί μας αγαπάς.
Για πρόσεξε μην έρθει κι η σειρά σου...

Τους φίλους τους διαλέγουμε, γι'αυτό δεν τους παιδεύουμε,

τα μυστικά μας λέμε.

Και μεις ερωτευτήκαμε, αλλά δεν τρελαθήκαμε. Τους φίλους δεν τους καίμε...

Και μεις ερωτευτήκαμε αλλά δεν τρελαθήκαμε.

Τους Φίλους μας δεν καίμε!

Υ.Γ. «...o filos panta einai ekei, alla prepei na paleveis gia ton allo gia na ton exeis dipla sou,paleveis me nuxia kai me dontia gia na tou deikseis oti ton agapas,gia na deikseis oti ton noiazesai...»

Αυτό λέω και 'γω...

Πριγκιπέσσα - Σωκράτης Μάλαμας

Άλλα θέλω κι άλλα κάνω, πώς να σου το πω... Έλεγα «περνούν τα χρόνια, θα συμμορφωθώ!» Μα είναι δώρο άδωρο ν'άλλάξεις χαρακτήρα. Τζάμπα κρατάς λογαριασμό, τζάμπα σωστός με το στανιό.

Έξω φυσάει αέρας κι όμως μέσα μου, μέσα σ'αυτό το σπίτι, πριγκιπέσσα μου, το φως σου και το φως χορεύουν γύρω μας...
Απίστευτος ο κόσμος κι ο χαρακτήρας μας!

Άλλα θέλω κι άλλα κάνω κι έφτασα ως εδώ. Λάθη, στραβά και πάθη μ'έβγαλαν σωστό. Ξημερώματα στο δρόμο ρίχνω πετονιά. Πιάνω τον εαυτό μου και χάνω το μυαλό μου.

Έξω φυσάει αέρας κι όμως μέσα μου, μέσα σ'αυτό το σπίτι, πριγκιπέσσα μου, το φως σου και το φως χορεύουν γύρω μας...
Απίστευτος ο κόσμος κι ο χαρακτήρας μας!

Υ.Γ Δεν το θέλω να χάνομαι... Προσπαθώ να καταλάβω γιατί «άλλα θέλω κι άλλα κάνω»... Αυτό μονάχα.

Θα το βρω σύντομα! Ελπίζω...

Πάτωμα - Χάρις Αλεξίου

Κοντά στα κύματα θα χτίσω το παλάτι μου,

θα βάλω πόρτες μ'αλυσίδες και παγώνια

και μες στη θάλασσα θα ρίξω το κρεβάτι μου,

γιατί κι οι έρωτες μου φάγανε τα χρόνια...

Να κοιμηθώ στο πάτωμα,

να κλείσω και τα μάτια

γιατί υπάρχουν κι άτομα

που γίνονται κομμάτια.

Ξυπνάω μεσάνυχτα κι ανοίγω το παράθυρο

κι αυτό που κάνω ποιός σου το'πε αδυναμία,

που λογαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο

και βρίσκω ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία...

Να κοιμηθώ στο πάτωμα

να κλείσω και τα μάτια

γιατί υπάρχουν κι άτομα

που γίνονται κομμάτια.

Να κοιμηθώ...

Υ.Γ. Είναι πάντα ωραίο να ακούω τη φωνή σου από την άλλη άκρη της γραμμής...Πόσο μάλλον όταν μου τραγουδάς... Σε φαντάζομαι να κάθεσαι στην άκρη του κρεβατιού, να έχεις την κιθάρα σου αγκαλιά και το τηλέφωνο λίγο πιο δίπλα... Σ'ακούω να τραγουδάς τραγούδια που μου ματώνουν την καρδιά... Αλλά τα τραγουδάς εσύ κι αυτό τους δίνει μία ανάσα δροσιάς.

Σ'ευχαριστώ.

Per me per sempre - Eros Ramazzotti

Io vorrei che migliaia di farfalle
colorassero l'aria intorno a me
poi vorrei vederle tutte quante
come un vestito posarsi su di te..
Così..... vorrei cosi
Così..... sognarti cosi.
Quando la festa comincera tu sarai regina,
tutta la gente si fermera a guardarti stupita.
Per i miei occhi tu splenderai bella come il sole.
Infiniti voli del cuore, infinita felicita
quando penso che tu sei per me ... per sempre
Poi come fa il vento con le rose
vorrei spogliarti soffiando su di te.
Cosi.... vorrei cosi
cosi.... amarti cosi
Quando la festa poi finira torneremo a terra
tutta la gente si ricordera d'aver visto una stella.
Per i miei occhi tu splenderai bella come il sole
infiniti voli del cuore, infinita felicita
quando penso che tu sei per me... per sempre.

Αυθαιρετίζουσα απόδοση στα ελληνικά...

«Θα ήθελα χιλιάδες πεταλούδες

να χρωματίζουν τον αέρα γύρω μου.

Έπειτα θα ήθελα να τις δω όλες αυτές

να σχηματίζουν ένα ρούχο που ακουμπάει απαλά πάνω σου...

Έτσι... έτσι θα'θελα.

Έτσι... έτσι να σ'ονειρευτώ.

Όταν αρχίσει η γιορτή εσύ θα είσαι βασίλισσα,

όλος ο κόσμος θα σταματήσει για να σε κοιτάξει με έκπληξη.

Στα μάτια μου εσύ θα λάμπεις, όμορφη σαν τον ήλιο.

Ατέλειωτα τα φτερουγίσματα της ψυχής, ατέλειωτη η ευτυχία

όταν σκέφτομαι ότι είσαι δική μου... για πάντα.

Έπειτα, όπως κάνει ο άνεμος με τα τριαντάφυλλα

έτσι θα ήθελα να σε γδύσω φυσώντας απαλά προς τα εσένα.

Έτσι... έτσι θα'θελα.

Έτσι... έτσι να σ'αγαπήσω.

Έπειτα, όταν η γιορτή θα έχει πια τελειώσει θα γυρίσουμε στη γη,

όλος ο κόσμος θα θυμάται να έχει δει ένα αστέρι.

Στα μάτια μου εσύ θα λάμπεις, όμορφη σαν τον ήλιο.

Ατέλειωτα τα φτερουγίσματα της ψυχής, ατέλειωτη η ευτυχία

όταν σκέφτομαι ότι είσαι δική μου... για πάντα.»

Υ.Γ. Η Β.Σοφίας φόρεσε το χριστουγεννιάτικο φόρεμά της και καθώς το λεωφορείο γλυστρούσε ανάμεσα στις πιέτες του ένοιωσα να με ξεβράζει ένα κύμα σε μελαγχολικά γνώριμες ακρογιαλιές...

Αυτή η νύχτα μένει - Τάνια Τσανακλίδου

Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο.
Κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ, πότε άστρα, πότε άκρη της αβύσσου.
Κάτι κυνηγώ, σαν το ναυαγό, τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να καπνίσω...
Αυτή η νύχτα μένει αιώνες παγωμένη, που δυο ψυχές δε βρήκαν καταφύγιο κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο...
Χάθηκα και 'γω κάποια βραδιά, πέλαγο η φωνή του Καζαντίδη.
Πέφταν τ'άστρα μες στη λασπουριά. Μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι.
Μου 'γνεφε η καρδιά, πάρε μυρουδιά το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι.
Αυτή η νύχτα μένει αιώνες παγωμένη, που δυο ψυχές δε βρήκαν καταφύγιο. Κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο.
Αυτή η νύχτα μένει...

Υ.Γ. Αφιερωμένο σε όλους τους καταδικασμένα επίγειους έρωτες. Ξέρουν αυτοί...

Πώς έφυγες - Βίκυ Μοσχολιού

Πώς έφυγες απ'τη ζωή μου έτσι και ούτε κλαίω ούτε καν σε συζητώ. Σ'έχω απορρίψει κι από τη μνήμη μου σ'έχω σβήσει για πάντα κι ό,τι αγάπησα από σένα τώρα το πετώ...

Μόνο που τα βράδια, σαν τον τρελό, μες στα μπαρ κυκλοφορώ και απορώ...Το πρόσωπό σου δε μπορώ να θυμηθώ και θέλω όλα αυτά τα βράδια να σ'αγαπήσω πάλι απ'την αρχή, μωρό μου, μα δεν έχω άλλη αντοχή...

Πώς έγινε και δε μ'ενδιαφέρει σε ποιές αγάπες την αγάπη σου ξοφλάς. Σ'έχω διαγράψει κι άλλη πορεία έχω χαράξει, καρδιά μου, κι ό,τι τράβηξα από σένα τώρα το τραβάς.

Μόνο που τα βράδια, σαν τον τρελό, μες στα μπαρ κυκλοφορώ και απορώ...Το πρόσωπό σου δε μπορώ να θυμηθώ και θέλω όλα αυτά τα βράδια να σ'αγαπήσω πάλι απ'την αρχή, μωρό μου, μα δεν έχω άλλη αντοχή…





Υ.Γ.

«Της αγάπης την ουσία τη μετρώ στην απουσία. Κι όλο γίνομαι κομμάτια, πράσινα γλυκά μου μάτια...» (Λ.Μ. Απουσία)

Μαμά γερνάω... - Τάνια Τσανακλίδου

Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω, τα βάζω στη σακούλα και στα φέρνω...
Ρωτάς για την καριέρα μου τη νύχτα και τη μέρα μου και γω να σου μιλάω καταφέρνω.
Και σκέφτομαι που πίνω κόκα-κόλα... Για να'ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα.
Κι ανοίγω το ψυγείο σου το ela και το αντίο σου ζητούσε στη ζωή μου πάνω απ'όλα.
Μαμά, πεινάω, μαμά...
Φοβάμαι, μαμά...
Γερνάω, μαμά...
Και τρέμω να'μαι αυτό, που χρόνια ανησυχείς... Ωραία, νέα κι ατυχής...
Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα, να ξέρεις πως σου τα'χω φυλαγμένα.
Και τέλειωσα με άριστα, αλλά δεν έχω ευχάριστα, μαμά. Όλα στον κόσμο είναι γραμμένα...
Σαράντα καλοκαίρια και χειμώνες, τις άγριες σου φέρνουν ανεμόνες.
Και κοίτα ένα μυστήριο του κόσμου, το κριτήριο πως μοιάζουμε, μου λέει, σα δυο σταγόνες...
Μαμά, πεινάω, μαμά...
Φοβάμαι, μαμά...
Γερνάω, μαμά...
Και τρέμω να'μαι αυτό, που χρόνια ανησυχείς... Ωραία, νέα κι ατυχής...

Υ.Γ. Για σένα, μανούλα μου. Για σένα που δεν είσαι πλέον Πάντα εδώ δίπλα μου για να με «φροντίσεις». Όπως παλιά που παίζαμε με τις τσιχλόφουσκες, που κάναμε πάρτυ με νερωμένη κόκα-κόλα στο σαλόνι και χορεύαμε σαν τρελαμένες… Θυμάσαι, ε;

Κι εγώ... Πάντα!