Έξω φυσάει αέρας κι όμως μέσα μου, μέσα σ'αυτό το σπίτι, πριγκιπέσσα μου, το φως σου και το φως χορεύουν γύρω μας...
Απίστευτος ο κόσμος κι ο χαρακτήρας μας!
Άλλα θέλω κι άλλα κάνω κι έφτασα ως εδώ. Λάθη, στραβά και πάθη μ'έβγαλαν σωστό. Ξημερώματα στο δρόμο ρίχνω πετονιά. Πιάνω τον εαυτό μου και χάνω το μυαλό μου.
Έξω φυσάει αέρας κι όμως μέσα μου, μέσα σ'αυτό το σπίτι, πριγκιπέσσα μου, το φως σου και το φως χορεύουν γύρω μας...
Απίστευτος ο κόσμος κι ο χαρακτήρας μας!
Υ.Γ Δεν το θέλω να χάνομαι... Προσπαθώ να καταλάβω γιατί «άλλα θέλω κι άλλα κάνω»... Αυτό μονάχα.
Θα το βρω σύντομα! Ελπίζω...
5 σχόλια:
θα ήθελα να σου αφηερώσω ένα τραγουδάκι ειδικά γραμμένο για σένα lol :
Εδω θα μείνει για πάντα, το ζεστό το πέρασμά σου, φωτιές που ανάβει η ματιά σου commandante gulbun.
***LOL***
ΥΓ: ΜΗΝ ΞΕΧΆΣΕΙΣ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΣΤΟ BLOG ΜΟΥ...
Με σκλαβώνεις...
Αφιερωμένη η Πριγκιπέσσα στο Σταύρο...Αν το δει θα καταλάβει!
Σε αυτά που δεν ζήσαμε λοιπόν..δάσκαλε!
"το φως σου και το φως χορεύουν γύρω μας"
Ρε παληκάρια, με όλο το σεβασμό, μήπως κάποιος με σχετικά αποκρυσταλλωμένη άποψη, έστω και τελείως υποκειμενική, σχετικά με τον παραπάνω στίχο, θα ήθελε να την μοιραστεί μαζί μας;;;
Γεια χαρά και πάλι...
Τελείως υποκειμενικά αισθάνομαι πως το συγκεκριμένο κομμάτι αποτελεί το ρέκβιεμ ενός ανθρώπου που "φεύγει". Κάνοντας τον απολογισμό του και μάλλον από το κρεββάτι του πόνου εκείνες τις τελευταίες στιγμές, η φιγούρα της γυναίκας του στην οποία 'λογοδοτεί', μέσα στο φώς του δωματίου και στα συγκινημένα του μάτια μοιάζει να "χορεύει".
Παρά τα λάθη, παρά τα στραβά και τα πάθη,
Απίστευτος ο κόσμος μας,
Απίστευτoς και ο χαρακτήρας μας.
Εμπνευσμένη μελωδία, αριστουργηματικός στοίχος.
Respect
Δημοσίευση σχολίου